Op 23 januari komen de Dolle Mina’s bijeen bij het beeld van Wilhelmina Drucker (DAT zegt niemand wat, ik zou zeggen in Amsterdam) om aandacht te vragen voor de ongelijkheid tussen man en vrouw. Maar de Dolle Mina’s kwamen toch uit de jaren 70? Dat klopt, maar komende donderdag is het precies 55 jaar geleden dat de feministische groep voor het eerst in actie kwam. Maar wat deden ze precies? Waar staan ze voor?
De situatie
In de jaren 50 en 60 was er een groot verschil tussen mannen en vrouwen. Zo mochten vrouwen niet buiten de deur werken, ze mochten alleen het huishouden doen. Ze waren volgens de wet (Wat?) En vrouwen die toch werkten moesten stoppen zodra ze getrouwd waren, en in de paspoorten stonden vrouwen bekend als ‘vrouw van’. Ook mochten ze zelf geen producten kopen (Geen grote aankopen mochten doen) zonder toestemming van hun man.
Feministische groep
De Dolle Mina’s was een feministische actiegroep die opkwam voor gelijke rechten voor man en vrouw, opgezet door drie mannen en hun vriendinnen. Ze waren vernoemd naar Wilhelmina Drucker, een van de eerste feministen (de bijeenkomst donderdag is bij haar beeld). Ze waren niet de eerste feministische groep – dat was namelijk de Man Vrouw Maatschappij – maar ze kwamen veel meer op voor vrouwen, dit door verschillende ludieke acties om meer publiciteit te krijgen. Hun doelen waren gratis kinderopvang, gelijke lonen, seksuele gelijkheid, legale en gratis abortus en een gelijke maatschappelijke rolverdeling voor mannen en vrouwen.
De acties
De allereerste acties waren op 23 januari 1970. Als eerste werd kasteel Nyenrode bezet. Dit was een opleidingsinstituut waar vrouwen zich niet in mochten schrijven. Later op de dag was er het iconische moment van het verbranden van korsetten bij het beeld van Wilhelmina Drucker, dit zorgde voor veel media-aandacht.
Naast deze acties hadden ze ook urinoirs afgezet met roze lint, om aandacht te vragen voor het feit dat er geen openbare wc’s voor vrouwen waren. Ook hadden ze de ‘nafluitactie’. Veel vrouwen warden (en worden nog steeds) nagefloten op straat, en om aandacht hiervoor te vragen gingen de vrouwen mannen nafluiten en naroepen. Hiermee hoopten ze bewustwording te creëren.
Abortus
Een van de bekendste acties van de Dolle Mina’s was hun strijd voor abortus. Op 14 maart 1970 voerden de Dolle Mina’s actie tijdens een gynaecologencongres. Hier deelden ze flyers uit en hadden ze ‘Baas in eigen buik’ op hun buik geschreven. Deze leus wordt nog steeds gebruikt bij de discussie over het abortusrecht.
Wat hebben ze bereikt?
Door de acties gingen vrouwen zich aansluiten bij vakbonden en politieke partijen. Ook werd de ombudsvrouw in het leven geroepen en werden blijf-van-mijn-lijf-huizen opgericht voor de slachtoffers van huiselijk geweld. Verder kwam er betere voorlichting over anticonceptie en abortus, en konden kinderen die naar school gingen ook overblijven en hoefden ze niet meer opgehaald te worden voor de lunch. De strijd is nog lang niet gestreden. Er is nog steeds een kloof in salaris in Nederland, vrouwen worden nog steeds nageroepen en worden er nog altijd vrouwen ontslagen puur om het feit dat zij zwanger zijn.